Σεπτίμιος Τερτυλλιανός
Τόμος Α’
Εξαντλήθηκε :-(
Ο Σεπτίμιος Τερτυλλιανός (155-240 μ.Χ.), ένας δικηγόρος από την Καρχηδόνα πού έγινε Χριστιανός στα τέλη του 2ου μ.Χ. αιώνα αποτελεί μέχρι σήμερα «σημείον αντιλεγόμενον» (ΛΟΥΚ. 2[Β]:34).
Από τη μία πλευρά είναι από τους ελάχιστους ιερούς συγγραφείς που διασώθηκαν όλα τα έργα τους (33). O Κυπριανός Καρχηδόνας (+258) τον μελετούσε κάθε βράδυ (De Viris Illustribis: 53), και o Ιερώνυμος (342-420) μας διαβεβαιώνει ότι στην εποχή του «Ο Τερτυλλιανός ο Αφρικανός, γιός του εκατοντάρχου του επάρχου, αναφέρεται σε κάθε κήρυγμα της Εκκλησίας» (Tertullianus Afer, centurionis proconsularis filius, omnium ecclesiarum sermone celebratur). Μια σύντομη επίσκεψη στο Διαδύκτιο φανερώνει το τεράστιο ενδιαφέρον που έχουν σήμερα τα έργα του και αποκαλύπτει ότι υπάρχει και ειδικό “Tertullian Project”.
Από την άλλη πλευρά η Ρ. Καθολική εκκλησία εξαπολύει μύδρους εναντίον του και δεν τον ανακήρυξε ποτέ άγιο όπως έκανε για εκα-τοντάδες άλλους αμφίβολης αξίας, η Ορθόδοξη εκκλησία τον αμφισβητεί διότι προσχώρησε σε μια δήθεν αίρεση τον Μοντανισμό [ενώ ο ιστορικός Στεφανίδης βεβαιώνει ότι ήταν ουσιαστικά ένα ενθουσιαστικό κίνημα και όχι αίρεση (Εκκλ. Ιστορία, σ. 78-80, Αθήνα-1959)], και τέλος ακόμη και η Σιμόν ντε Μπωβουάρ (1908-1986) του κήρυξε τον πόλεμο…
Ο Τερτυλλιανός είναι ριζοσπάστης. Δεν δίστασε να κατακρίνει τον επίσκοπο Ρώμης Κάλλιστο Α’ για την μεγαλομανία του αμφισβητώντας από τους πρώτους τον Παπισμό. «Περί της γνώμης ερωτώ. Από πού βρήκες το δικαίωμα μα σφετερίζεσαι την εκκλησία; Επειδή εάν ο Κύριος είπε στον Πέτρο, ‘Συ είσαι Πέτρος και επί ταύτη την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου’, εσύ λόγω αυτού σπεύδεις να διοχετεύσεις στον εαυτό σου τη δύναμη να δένεις και να λύνεις σε ολόκληρη την πλησίον του Πέτρου εκκλησία;…» De Pudicitia, 1:21
Πώς να τον συγχωρήσει η Ρ. Καθολική εκκλησία;
Προχωρώντας πιο πέρα όπως ο καθηγητής Γ. Μουστάκης δηλώνει στον πρόλογο της παρούσης έκδοσης «…ο ιερός και ευφυής συγγραφέας, νομι-κιστής και στοχαστής Τερτυλλιανός…απορρίπτει ριζικώς τον νηπιοβα-πτισμό ‘ως απαρχήν εκκοσμικευτικής μαζικοποίησης της Χριστιανοσύ-νης’…». Και δεν είναι μόνο αυτό, απορρίπτει την ύπαρξη ειδικού ιερα-τείου δεχόμενος την γενική ιεροσύνη όλων των πιστών: «Ο ανώτερος λειτουργός, που είναι ο επίσκοπος έχει βεβαίως το δικαίωμα και να βα-πτίζει. Μετά οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι, όχι όμως χωρίς εξουσιοδό-τηση του επισκόπου …. Αλλά ακόμα και λαϊκοί έχουν το δικαίωμα να βα-πτίζουν, γιατί αυτό που όλοι έλαβαν, όλοι μπορούν να δώσουν. Δεν νομί-ζουμε βέβαια πως το όνομα ‘μαθητές’ ανήκει μόνο στους επισκόπους, πρε-σβυτέρους και διακόνους! …» De Baptismo 17:2
Πώς να τον αποδεχτεί η ανατολική εκκλησία;
Το δικανικό στυλ του, ο μεστός λόγος του, η ρέουσα γλώσσα του κάνει όλα τα έργα των προηγουμένων Αποστολικών (80-140 μ.Χ.) και Μεταποστολικών Πατέρων (140 έως την εποχή του) να φαίνονται λιτά, απλοϊκά και γραμμένα σε μια ξύλινη γλώσσα. Προοικονομεί σε μεγάλο βαθμό την εποποιϊα των Εκκλησιαστικών Πατέρων (310-451 μ.Χ.) που τον αντιγράφουν και τον μιμούνται. Οι θέσεις του για την συμπεριφορά των νεόπλουτων Ρωμαίων, για τον Αλέξανδρο που κατέκτησε όλο τον κόσμο και τον κατέκτησε η Περσική πομπώδης ενδυμασία, η λεπτή ειρωνεία του προς τον αυτοκράτορα, οι μάρτυρες που ομολογούσαν ναρκωμένοι, τα ιστορικά, εθνολογικά κ.α. στοιχεία που διαφύλαξε και δεν σώζονται σε άλλες πηγές είναι μερικά από τα περιεχόμενα που κάνουν το συνολικό έργο του Τερτυλλιανού μοναδικό.
Share on Facebook | Share on Twitter
ΣΧΕΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
