Έτσι τουλάχιστον νομίζαμε. Άθελά μας, όμως, οι περισσότεροι συνεχίζουμε να κουβαλάμε τις παλιές μας αντιλήψεις στην καινούργια μας ζωή. Δεν μπορέσαμε να ανταποκριθούμε στα στά­νταρντ που δημιουργήσαμε γι’ αυτό και πειστήκαμε ότι ο Θεός τα δημιούργησε. Διαβάσαμε τα λόγια Του -την Αγία Γραφή- μέσα από το πρίσμα της ντροπής που δημιουργήσαμε και, έτσι, βρίσκαμε τους εαυτούς μας ολοένα και πιο πίσω στον αγώνα για την «τελειότητα». Καταλήξαμε να ρίχνουμε το φταίξιμο ο ένας στον άλλον, να κατηγορούμε, να συγκρινόμαστε, να προσποιούμαστε. Κάποιοι από εμάς αποτραβηχτήκαμε από όλη αυτή τη διαδικασία, έχοντας γίνει κυνικοί, απρόθυμοι να εμπιστευτούμε, απελπισμένοι. Ο γάμος μας, η εκκλησία, η οικογένεια, οι φιλίες, η εργασία μας, η κουλτούρα μας… όλα χρειάζονται το αντίδοτο.

Το αντίδοτο όμως του Θεού σπάνια έρχεται στη μορφή που το περιμένουμε. Tι γίνεται, αν ο Θεός δεν είναι τελικά Αυτός που νομίζουμε… αλλά ούτε και εμείς;